W marcu mija kolejna rocznica śmierci doktora Jana Modrzewskiego, chirurga, radiologa, prezesa-współzałożyciela Lubelskiej Izby Lekarskiej, członka Trybunału Stanu, senatora i działacza społeczno-politycznego.

Urodzony 6 czerwca 1869 r. w Siedlcach był synem Franciszka, wybitnego architekta, inżyniera gubernialnego i Marii z Bobakowskich. Po ukończeniu w 1888 r. gimnazjum w rodzinnym mieście rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim (wtedy Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim). W 1893 r. uzyskał dyplom lekarza i wyjechał, co było często praktykowane, na dwa lata studiów w Paryżu i Berlinie. Po powrocie, w 1895 r. osiadł w Lublinie i przyjął stanowisko asystenta woluntariusza oddziału chirurgicznego Szpitala Żydowskiego przy ul. Lubartowskiej. Tu uczył się chirurgii. W 1900 r. awansował na nadetatowego asystenta. Po ponad trzyletniej pracy, pod koniec 1904 r. został zmobilizowany i wysłany do Chabarowska na Dalekim Wschodzie, gdzie został młodszym ordynatorem Szpitala Wojskowego nr 25. Trwała wojna rosyjsko-japońska. Po przeniesieniu do rezerwy z początkiem 1906 r. objął stanowisko młodszego asystenta w Szpitalu św. Wincentego à Paulo. Przywiezione z wojny pamiątki sztuki wschodniej przekazał w 1909 r. do właśnie powstałego Muzeum Lubelskiego. Młody lekarz wykonał również kilkaset zdjęć dokumentujących zarówno działania wojenne, jak i pracę szpitala wojskowego.

11 maja 1912 r. podpisano akt spółki cywilnej pod nazwą „Lubelski Dom Zdrowia” powołujący nowoczesny ośrodek medyczny w Lublinie. Placówka funkcjonowała w specjalnie dla niej wybudowanym, wręcz luksusowym na owe czasy, budynku przy ul. Niecałej 14 (obecnie siedziba Miejskiego Urzędu Pracy). Właścicielami tej lecznicy byli lekarze: Jadwiga Bobrowska, Jan Czarnecki, Czesław Czerwiński, Stanisław Dobrucki i Jan Modrzewski. Pod koniec 1914 r. Modrzewski wyruszył na kolejną wojnę. Przydzielony do 2 Zaamurskiego Pułku Konnego został ranny w bitwie pod Horodenką. Odzyskał zdrowie i dostał ponowny przydział do szpitala na Zakaukaziu w Kars. Do Lublina powrócił dopiero po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne pracował w Szpitalu św. Wincentego à Paulo, awansując w 1930 r. na stanowisko dyrektora. W tym czasie szpital przeszedł głęboką modernizację. Od 1935 r. dysponował 327 łóżkami na pięciu oddziałach.

Doktor Modrzewski od 1896 r. był aktywnym działaczem Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego. Z ramienia Towarzystwa wszedł w skład komitetu organizacyjnego Wystawy Higienicznej w Lublinie w 1908 r. Fascynował się radiologią i w 1908 r. zademonstrował po raz pierwszy w Lublinie aparat Roentgena, który sam sprowadził z Wiednia, gdzie specjalizował się z radiologii u prof. Guido Holzknechta. Sam skonstruował i przedstawił w Lublinie w 1921 r. reflex – radiometr do określania promieni X. Do praktyki lekarskiej wprowadził najnowsze osiągnięcia w zakresie narzędzi chirurgicznych i metod operacyjnych, jak np. w 1911 r. wyłuszczanie gruczołu krokowego metodą Petera Freyera. W 1922 r. wykonał pierwszą w kraju operację metodą Rene Lericha (sympatektomia okołotętnicza), której przebieg omówił na posiedzeniu Towarzystwa. Modrzewski był założycielem Lubelskiej Izby Lekarskiej oraz należał do władz Naczelnej Izby Lekarskiej w Warszawie. Pierwsze posiedzenie rady Izby Lekarskiej odbyło się 10 grudnia 1922 r. pod przewodnictwem ówczesnego dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Zdrowia dra Andrzeja Krysińskiego w pomieszczeniach Wojewódzkiego Urzędu Zdrowia, który mieścił się w nieistniejącym dziś hotelu „Viktoria” przy ul. Kapucyńskiej 1. Na przewodniczącego zarządu Izby powołano doktora Jana Modrzewskiego. W piątej kadencji, ostatniej przed wojną, w lutym 1935 r. Modrzewski został wybrany na wiceprezesa zarządu Izby Lekarskiej Lubelskiej. Doktor Modrzewski brał także aktywny udział w życiu politycznym. Przed I wojną światową był związany z Postępową Demokracją i w latach 1912–1916 był członkiem loży „Wolni Oracze”, a od 1920 r. loży „Kopernik”. Po 1926 r. związał się z obozem J. Piłsudskiego. Na przełomie 1918/1919 wybrany z Komitetu Społecznego oraz w latach 1934–1936 sprawował mandat radnego m. Lublina i przewodniczył w pracach Komisji Zdrowia Publicznego. Zabiegał o podniesienie stanu zdrowotności i poprawę warunków higieniczno-sanitarnych w Lublinie. Postulował rozbudowę lubelskich szpitali oraz budowę dużego, nowoczesnego szpitala usytuowanego w północnej dzielnicy miasta. Poruszał trudne problemy walki z gruźlicą, najgroźniejszą wówczas chorobą społeczną. W 1930 r. został wybrany na posła do sejmu z Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, niebawem złożył mandat, nie mogąc połączyć obowiązków. Na początku 1931 r. Sejm powierzył mu godność członka Trybunału Stanu. Od 1935 r. był senatorem wybranym z województwa lubelskiego. Na wniosek radnego Modrzewskiego Rada 25 czerwca 1935 r. uchwaliła statut pomocy leczniczej dla pracowników miejskich, zaś 28 listopada tego samego roku jednomyślnie przyjęła   przedstawioną przez niego ocenę szpitala św. Jana Bożego. Zalecono wówczas dyrektorowi tego szpitala, doktorowi Mieczysławowi Biernackiemu rozszerzenie działu dla gruźlików i przygotowano projekt budowy nowego pawilonu gruźliczego. Jednak obowiązki senatora kolidowały z jego pracą w Radzie Miejskiej, dlatego na początku 1936 r. złożył mandat radnego, służąc nadal fachową poradą władzom miejskim.

W 1940 r. aresztowany przez okupanta przez dwa miesiące był więziony na Zamku Lubelskim. Po zwolnieniu podjął pracę w Poradni Chirurgicznej przy ul. Hipotecznej 4, gdzie pracował do wyzwolenia. W dramatycznym dniu, 22 lipca 1940 r., po masakrze więźniów na Zamku przez ustępujące z Lublina wojska niemieckie, zorganizował doraźną pomoc lekarską. Powrócił do szpitala na ul. Staszica i mimo podeszłego wieku przez dwa lata pełnił funkcję dyrektora. Od 1946 r., do 88 roku życia, ponownie pracował w poradni chirurgicznej przy ul. Hipotecznej. Doktor Jan Modrzewski zmarł 29 marca 1962 r. w Lublinie i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej. Jeszcze w listopadzie 1913 r. został odznaczony pamiątkowym medalem 300-lecia Domu Romanowych. Był trzykrotnie odznaczony Orderem Polonia Restituta, raz przed 1939 r. i dwukrotnie po wojnie. Z małżeństwa zawartego w 1896 r. z Jadwigą Juścińską miał córkę Anielę, zamężną za Michałem Voitem, prof. UM w Lublinie i syna Franciszka, ekonomistę i dyplomatę.

Magdalena Piwowarska, kieruje Muzeum Historii Miasta Lublina