Do wiosny wciąż daleko, chociaż dni coraz dłuższe nadal kiepsko. Co robić? Najlepiej poprawić sobie humor. A jak? Wspominając dzieciństwo i to na słodko. Najlepiej z udziałem kakao. I czynię tak nie bez przyczyny.

Już Majowie i Aztekowie cenili ziarna kakaowca. Napój przyrządzany z nasion owoców kakaowca był przez nich nazywany napojem bogów. A dlaczego? Otóż oprócz źródła witamin i mikroelementów oraz tak dzisiaj cenionych przeciwutleniaczy (30 razy więcej niż zielona herbata!), zawierają one węglowodany, nasycone kwasy tłuszczowe, wapń, witaminę B₂, błonnik, magnez, fosfor, potas, cynk, sód, witaminę B₃, białka, witaminę B, dzięki czemu mają działanie modulatora homeostazy naczyń, hamowanie agregacji płytek krwi w tętnicach. Stymulują produkcję tlenku azotu we wnętrzu ścian tętnic i poszerzenie tętnic. Używanie ich powoduje zwiększanie poziom HDL oraz zapobiega przedwczesnemu starzeniu i objawom menopauzy. Ziarno kakaowca zawiera także składniki, które uspokajają, poprawiają humor. Czy coś jeszcze trzeba dodawać? Nie, więc do roboty:

Składniki:

• 1opakowanie mleka w proszku (takie „ niebieskie”) 500 g
• 1 opakowanie ciemnego kakao 150 g
• 300 g dobrego masła
• 2/3 szklanki wody
• ½ szklanki cukru trzcinowego
• 1 cukier waniliowy
• 80 g rumu (ciemnego)
• 150 g mieszanki różnych orzechów (według upodobania), mogą być też rodzynki ale suche niemoczone i pokruszone herbatniki (Petite Beure ).

Wykonanie:

Wodę, cukier trzcinowy i waniliowy oraz masło roztopić w garnku. W tym czasie w dużej misce połączyć mleko w proszku i kakao. Roztopione masło i pozostałe składniki (cały czas mieszając) studzimy, a następnie lekko ciepłe wlewamy do miski z mlekiem w proszku. Teraz całość szybko mieszamy dodając alkohol i orzeszki oraz herbatniki itd. Całość szybko wykładamy do dużej „keksówki”, „ubijamy” i wystawiamy na balkon (jak zimno) lub do lodówki do stężenia. A po kilku godzinach wyjmujemy z formy nasz łakoć (polewając ciepłą wodą foremkę), robimy sobie kawkę, kroimy subtelne kromeczki i… delektujemy się smakiem dzieciństwa.

Dariusz Hankiewicz