W dniu 16 kwietnia minie 1. rocznica śmierci Irka Szymańskiego. To skłoniło mnie do przesłania tekstu, który napisałem wkrótce po odejściu Irka, ale dopiero teraz zdecydowałem się go opublikować w „Medicusie”.

Chodziliśmy z Irkiem do jednej klasy – Liceum im. Jana Zamoyskiego w Lublinie. Zaprzyjaźniliśmy się i byłem częstym gościem w jego domu. Pięciu spośród nas skończyło medycynę. Irek został ginekologiem, również Wiesiek Kanadys, Marek Smolarkiewicz (później lekarz rodzinny na Labradorze), Bolek Chorągiewicz – radiologiem, a ja – psychiatrą. Nasza klasa była jeszcze męska, przed koedukacją szkoły, i miała uzdolnionych uczniów. Wydawaliśmy dwie gazetki szkolne w formie kieszonkowej – elitarny „Organ” i konkurencyjną prospołeczną „Trybunę”. Irek był twórcą i naczelnym „Trybuny” i zaprosił mnie do współpracy. Już wtedy zabłysnął talentami – i poetyckim, i satyrycznym. Oba konkurujące zespoły redakcyjne przygotowały świetne teksty do szkolnej szopki wystawionej podczas naszej studniówki…

Przyszło mi do głowy, aby w imieniu Irka zakończyć przerwany jego nagłym odejściem „Pamiętnik znaleziony w szpitalnej szafce”, który w odcinkach publikował przez 30 lat w „Medicusie”. Może w tym krótkim tekście uda mi się nawiązać do stylu i idei Autora.

Zajrzałem znowu do pamiętnika. To już chyba ostatnie strony. Choć pozostało jeszcze wiele niezapisanych kartek. Na ostatniej zdanie urywa się w połowie, wyrazy nieskładne, rozsypane pojedyncze litery, coraz mniej kształtne…

To chyba koniec. Coś się stało nagłego z autorem pamiętnika! Nie wiem nawet, kto to był… Zapytałem panią salową, w końcu to osoba pierwszego kontaktu. „Wie pan, to ktoś znany w Lublinie, pisał wiersze, miał kabaret, był w telewizji. Mówią, że nawet był lekarzem. Ale nazwiska nie znam. A gdybym nawet znała, to i tak bym panu nie powiedziała. Demokracja nie pozwala, no wie pan – to RODEO czy RODO, jak mówią…”

Tadeusz Młynarczyk, psychiatra lubelski